Afgelopen zaterdagochtend stond ik voor dag en dauw op om met een aantal mannen, zeg maar gerust, stoere kerels, te gaan wandelen. Het was voor zessen, het was nog donker, de zon was nog niet op maar wij waren er al helemaal klaar voor. In de afgelopen weken hebben we regelmatig dit soort wandelingen gemaakt. Wandelen is eigenlijk niet het juiste woord. Het is zwoegen, trainen, afzien. Twintig kilometer sjouwen door weer en wind met bijna twintig kilo bagage op de rug. Dit maakt dat het begrip wandelen een hele andere dimensie krijgt. Want bij wandelen denken veel mensen aan een zondagmiddag kuier, een loopje om het dorp om het teveel aan eten wat weg te werken. Of de dagelijkse wandeltochtjes van onze werkplek naar de koffieautomaat en soms naar de printer…
Het komende weekend zal ik met tien andere mannen uit onze kerkelijke gemeente een tocht gaan maken door de Ardennen. We hebben ons opgegeven voor een zogenaamd “Karakterweekend” van de 4e Musketier. Dit is wat de organisatie hierover schrijft op hun website:
Het karakterweekend: en mijlpaal in je leven! Met verschillende teams van 8 tot 10 mannen gaan we drieënhalve dag de Ardennen of Schotland in om onze krachten te meten met onszelf, elkaar en God. Zowel qua tijd als geld zal het een investering zijn, maar wel één van de beste die je kunt doen. Je investeert in je leven. Je hele leven. Jijzelf, je omgeving en je gemeente zullen de vruchten plukken van het leven dat in jou aangeboord en gelanceerd wordt.
Het karakterweekend is niet een gewoon weekend. Het is een reis waarin je geestelijke en fysiek wordt uitgedaagd. Wanneer je besluit mee te gaan, gaan wij er van uit dat je deze beslissing met je volle verstand neemt en dat je de uitdaging aan wilt gaan en tijdens het karakterweekend niet begint te emmeren omdat je geen prive warme douche tot je beschikking hebt. Je krijgt geen prive warme douche. Je krijgt ook geen warme douche. Je krijgt zelfs geen douche. En ook geen stromend water. Je gaat een geestelijke en fysieke reis maken die zijn weerga niet kent, maar een mijlpaal in je leven zal betekenen!
Ik denk dat menig mannenhart sneller gaat kloppen bij een dergelijke tekst. Dit is wat een man aanspreekt. Of op z’n minst wakker schudt. Althans mij sprak het aan en het daagde mij uit. Dit is niet zomaar wat avonturen in de bossen van de Ardennen, nee het gaat hier over krachten meten, investeren in je leven, het gaat over een geestelijke en fysieke reis die zijn weerga niet kent. Grote woorden, daar houden mannen van! Een maand geleden hadden we een startdag van de 4e Musketier en een van de oprichters van deze beweging vatte de visie en de missie van de 4e Musketier krachtig samen:
Mannen willen gewoon graag buitenspelen!
In de afgelopen weken heb ik vaak aan dit buitenspelen moeten denken. John Eldregde schrijft in zijn boek “De ongetemde man” dat Adam buiten de tuin, de hof van Eden werd geschapen en dat God hem pas later in de tuin plaatste. (Genesis 2:7 en 8). Adam is wild, hij is van buiten de tuin, hij is ongetemd! Hij lijkt eerder op een leeuw dan op een huiskat. Hij wil grenzen verleggen en de wereld ontdekken. Eva daarentegen werd geschapen in de hof (Genesis 2:22 en 23). Zij is volgens Eldregde huiselijker en meer naar binnen gericht op verbinding. Toen ik dit voor het eerst las moest ik glimlachen. Eldregde overdrijft natuurlijk een beetje. Niet alle mannen zijn van dit wilde soort en niet alle vrouwen zijn zo huiselijk. En toch voelde dit goed, het klopte ergens. Wat in ieder geval begon te kloppen was mijn mannenhart! Er is iets in het mannenhart dat onaangepast is. Of beter gezegd dat ruimte en vrijheid nodig heeft om zich te ontplooien. Er is iets in mannen dat onrustig wordt als je ze opsluit in een box, kinderkamers, schoollokalen, kantoortuinen, fabriekshallen en vergaderzalen. Er sluimert een Tom Sawyer in ons die wakker gemaakt wil worden door Huckleberry Finn. Vroeg in de ochtend een steentje tegen ons slaapkamerraam, het signaal om op avontuur te gaan. Noem hem desnoods Pietje Bell, Dik Trom of Sietse en Hielke Klinkhamer het maakt me niet uit maar wat hij in ieder geval wil is met zijn vrienden buitenspelen.
Veel gebeurtenissen in de Bijbel spelen zich trouwens ook buiten af. Ik weet niet of er ooit onderzoek naar gedaan is maar ik heb de indruk dat de Bijbel meer outdoor situaties beschrijft dan huiselijke tafereeltjes. Ook lees ik nergens dat Jezus een commissie- of taakgroepvergadering had of een overleg in een of ander benauwd zaaltje. Toen Hij met Zijn vrienden het laatste avondmaal vierde moesten ze een zaaltje regelen want zelf waren ze min of meer dakloos. Jezus wandelde met zijn leerlingen door de zonovergoten heuvels en velden van Galilea. Hij ging met ze vissen en maakte een vuurtje op het strand om de gevangen vis te bakken. Zijn bediening begon met een survival in de woestijn, dit nadat Hij door Zijn neef Johannes gedoopt was in een rivier. Regelmatig zocht Hij de stilte van de ongerepte natuur in de bergen op. Daar in de nacht onder de met sterren bezaaide hemel ontmoette Hij Zijn Vader. Zelf de muren van het graf konden Hem niet begrenzen, na drie dagen duistere beslotenheid zat Hij weer buiten in de tuin. Ook andere Bijbelse figuren zoals Mozes, Jacob, Elia en Johannes de Doper ontmoeten God en zichzelf in de wilde natuur. We hebben allemaal onze Jabbok, onze Sinai of de beek Krith nodig voor een diepere ontmoeting met God en met onszelf. Ook wij moeten door de Geest naar de woestijn geleid worden.
Een man heeft de onbegrensdheid van de vrije natuur nodig om bij tijd en wijle zichzelf bepaalde vragen te stellen: Wie ben ik? Wat ben ik waard? Wat is mijn bestemming? Waar leef ik voor? De antwoorden op deze vragen laten zich vinden in de stilte van een bos, op de top van een berg of tijdens een kanotocht met de wind in je gezicht. Want zittend op de bank voor de televisie, is de man onthand door afstandbediening en bierglas. Stilletjes sterven deze fundamentele vragen een stille wanhopige dood in het getemde en gekooide hart van de hedendaagse man. In mijn praktijk als hulpverlener kom ik soms mannen tegen die of aan de ene kant wegzakken in een soort apathische passiviteit en zich overgeven aan drankmisbruik of aan de andere kant mannen die op een destructieve manier opnieuw weer iets van leven in hun lijf willen voelen en dan de meest akelige dingen gaan doen. Denk bijvoorbeeld aan overspel of aan ongebreidelde agressie.
Maar ik wil niet in een mineur stemming eindigen. De oude kerkvader Ireneus van Lyon schreef: “De heerlijkheid van God is de mens die voluit leeft”. Ik stel me zo voor dat Jezus tegen Zijn vrienden zei: “Kom, laten we naar buiten gaan, we gaan op reis, we gaan een avontuur tegemoet, want Ik ben gekomen om jullie het leven te geven in al zijn volheid.”(vrij naar Johannes 10:10)
Met mijn broeders verwacht ik een dergelijk avontuur te beleven dit weekend. Een avontuur van voluit leven, leven in al zijn volheid.